Στην κατασκευή των εργαλείων και των φορμών, η λείανση είναι η τελευταία διαδικασία για να εξασφαλίσει την ακρίβεια και την ποιότητα των προϊόντων.
Εκτός από η ίδια την αλέθοντας μηχανή, η διαδικασία λείανσης διαδραματίζει επίσης έναν αποφασιστικό ρόλο. Όταν αλέθοντας τα εύθραυστα υλικά, λόγω των σωματικών ιδιοτήτων το ίδιο του υλικού, ο σχηματισμός των τσιπ είναι συνήθως εύθραυστο σπάσιμο, και η επιφάνεια μετά από να αλέσει τον πράκτορα είναι σχετικά τραχιά.
Σε μερικές εφαρμογές, όπως τα οπτικά στοιχεία, μια τέτοια τραχιά επιφάνεια πρέπει να γυαλιστεί.
Αν και μπορεί να βελτιώσει την τραχύτητα επιφάνειας του κομματιού προς κατεργασία, μειώνεται συχνά μετά από να γυαλίσει επειδή είναι δύσκολο να ελεγχθεί η ακρίβεια μορφής. Προκειμένου να λυθεί αυτή η αντίφαση.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, πολλά επιχείρηση και ερευνητικά όργανα στην Ιαπωνία, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες ώθησαν διαδοχικά πίσω δύο νέες διαδικασίες λείανσης: πλαστική λείανση και λείανση καθρεφτών.
